Στις 7 Γενάρη του 1919 το Α’ Σώμα στρατού αποβιβάζονται στην Οδησσό ενάντια στη Σοβιετική Ένωση
«Γιατί ήμασταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας» είπε ο Πρωθυπουργός και ο νους χιλιάδων Ελλήνων πήγε αυτόματα στο Γενάρη του 1919 τότε που ο Βενιζέλος κατ’ εντολή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΑΝΤΑΝΤ έστελνε τρεις μεραρχίες Ελλήνων στρατιωτών στην Ουκρανία για να βοηθήσουν στην καταστολή της Οκτωβριανής Μπολσεβίκικης επανάστασης.
Ήμασταν στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» τότε; Για την αστική τάξη της χώρας μας, ΝΑΙ ήμασταν! Προσπαθούσε έτσι να αντιμετωπίσει τους φόβους της να μην «καψαλιστούν τα γένια της» από πιθανή επέκταση της «φωτιάς» που άναψε στην Ευρώπη η πρώτη επανάσταση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Επανάσταση που έγινε υπό την πολιτική καθοδήγηση και ηγεσία του ΛΕΝΙΝ και του Μπολσεβίκικου κόμματος.
Το ίδιο και η αντιδραστική εκκλησία που στέλνει «επιφανείς εκπροσώπους» της στην Ουκρανία μαζί με το «Εκστρατευτικό Σώμα». Μεταξύ των «απεσταλμένων του Θεού» συγκαταλέγονταν τρεις επίσκοποι, τέσσερις αρχιμανδρίτες και 40 παπάδες!
Από την πλευρά όμως της εργατικής τάξης της χώρας μας και του λαού μας ήμασταν ακριβώς στην αντίθετη από τη «σωστή πλευρά», όπως την ορίζει ο Μητσοτάκης. Καλούνταν οι στρατιώτες μας, παιδιά του λαού, πολλοί εκ των οποίων ήταν στρατευμένοι επί δέκα χρόνια και πολεμούσαν, να εκστρατεύσουν σε μια ξένη χώρα για να πολεμήσουν ενάντια στην Μπολσεβίκικη επανάσταση, ενάντια σε έναν εξεγερμένο λαό.
Γι’ αυτό υπήρξαν και μεγάλες αντιδράσεις. Πολλοί αξιωματικοί αρνούνται να λάβουν μέρος στην εκστρατεία και ζητάνε εγγράφως εξαιρέσεις. Οι στρατιώτες είναι φανερά δυσαρεστημένοι: «Στη Ρωσία τι να κάνουμε; Γιατί πάμε στη Ρωσία; Για να αποκαταστήσουμε το τσαρικό καθεστώς; Για να αφήσουμε τα κόκαλά μας στη Ρωσία;» Όμως υπό τον φόβο της σκληρής τιμωρίας συμμετέχουν και εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους τραγουδώντας:
«Πού, μωρέ, πού;
πού σας πάει ο αρχηγός σας
στο μακρύ το δρόμο μπρος σας;
Τελικά στις 7 Γενάρη του 1919 Το Α’ Σώμα στρατού αποτελούμενο από τρεις Μεραρχίες (23.351 Έλληνες στρατιώτες) αποβιβάζονται στην Οδησσό, υπό Γαλλική διοίκηση, στα πλαίσια της εκστρατείας των Η.Π.Α. και της Αντάντ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Ιδιαίτερα μετά τις αιματηρές μάχες και τις τεράστιες απώλειες των Ελλήνων στη Χερσώνα και στο Μπερεζοφκα – Σέρμπκα, ο δυναμισμός της αγανάκτησης μέσα στις ελληνικές στρατιωτικές μονάδες άρχισε να ενεργοποιείται και να παίρνει ανοιχτό χαρακτήρα, οι δε στρατιώτες δεν εκτελούσαν διαταγές των διοικητών τους. Oι Έλληνες στρατιώτες στην Ουκρανική εκστρατεία ηττήθηκαν από τους Μπολσεβίκους και τον εξεγερμένο λαό με βαριές απώλειες οι οποίες ανήλθαν σε 398 νεκρούς και 657 τραυματίες. Εδώ ταιριάζει το «ευτυχώς ηττηθήκαμε»! Υπήρχαν και 650 αγνοούμενοι εκ των οποίων περίπου οι 400 αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες υπολογίζεται ότι αυτομόλησαν στον Κόκκινο στρατό και πολέμησαν για τον προλεταριακό διεθνισμό και την επανάσταση!
Ο Ελληνικός στρατός επίσης, προς τιμήν του, αρνείται τις διαταγές που του δίνονται να επιτεθεί στους Γάλλους στρατιώτες και ναύτες οι οποίοι στασίασαν ομαδικά τον Απρίλη του 1919 και εγκατέλειψαν το Μέτωπο. Οι Στρατιώτες του ίδιου Τάγματος παρουσιάστηκαν ομαδικά στον διοικητή τους και ζήτησαν να εγκαταλείψουν το Μέτωπο και να επιστρέψουν στην Ελλάδα αποδοκιμάζοντας τον Γεώργιο Κονδύλη ο οποίος προσπάθησε να τους πείσει να γυρίσουν στο Μέτωπο. Οι ίδιοι στρατιώτες «έβαλαν γιούχα» στον Αρχιμανδρίτη Φλωρίνης ο οποίος τους συμβούλευε να γυρίσουν πίσω για να πολεμήσουν τους «άθεους Μπολσεβίκους». Οι φυλακές της Οδησσού γέμισαν από έλληνες φαντάρους που αρνούνταν να πολεμήσουν.
Επιστολή στρατιώτη του Ελληνικού εκστρατευτικού Σώματος που «αυτομόλησε» και υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό
Δημοσιεύουμε ολόκληρη την επιστολή, ενός από τους επαναστάτες αξιωματικούς αυτής της εκστρατείας που το έσκασε από την Ελληνική αποστολή και πέρασε στον κόκκινο στρατό, όπου υπηρετούσε ακόμα όταν δημοσιεύτηκε αυτή η επιστολή, στις 28/10/1929 στο Ριζοσπάστη: «Έντεκα χρόνια τώρα είμαι αξιωματικός στον Κόκκινο στρατό, στον οποίον πέρασα κατά την άτιμη εκείνη Βενιζελική- Ουκρανική εκστρατεία, και αγωνίστηκα με όλες μου τις δυνάμεις ενάντια στους ληστές καπιταλιστές και στα όργανά τους, τους λευκούς Βράγγελ, Πετλιούρα κλπ. Ήδη είμαι άρρωστος από νευρασθένεια και ταχυκαρδία. Η Κυβέρνηση των Σοβιέτ πήρε όλα τα μέτρα για την θεραπεία μου. Δεν με πειράζει καθόλου η αρρώστια μου. Κείνο που ποθώ είναι να βρεθώ στην πρώτη Γραμμή του κόκκινου στρατού. Και θα βρεθώ έστω κι αν δε μου μείνει παρά η τελευταία σταγόνα του αίματός μου για να πολεμήσουμε ενάντια σε οποιαδήποτε ληστρική επίθεση της μπουρζουαζίας. Κι αυτής της Ελληνικής του αρχιδήμιου Βενιζέλου, για να υπερασπίσουμε την πατρίδα όλου του Προλεταριάτου και να προετοιμάσουμε τη Διεθνή Προλεταριακή επανάσταση.»
Σοβιετική Ένωση 1/10/1929
Χρήστος Γιαννόπουλος
Κόκκινος αξιωματικός από το Χωριό Βουτσαρά Ηπείρου
Ένα φρικιαστικό μαζικό έγκλημα της ελληνικής αστικής τάξης στην ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ πόλη Χεβρώνα»
Πριν αποχωρήσουν από τη Χεβρώνα (9 Μάρτη 1919) μάζεψαν περίπου 2.000 πολίτες, ό,τι έβρισκαν, γυναίκες, γέρους και παιδιά (μεταξύ αυτών υπήρχαν και πολλοί Έλληνες) και τους έκλεισαν σε μια μεγάλη αποθήκη, στο ιστορικό «ΑΜΠΑΡΙ». Αφού τους κλειδομαντάλωσαν έστησαν και πολυβόλα γύρω-γύρω για να μη δραπετεύσουν και ταυτόχρονα ο Ελληνικός στρατός άρχισε να επιβιβάζεται στα καράβια. Μόλις επιβιβάστηκαν και οι τελευταίοι, κατά τις 8.00 το βράδυ, οι Έλληνες αξιωματικοί σε μια απάνθρωπη θηριωδία, αντάξια των ΝΑΖΙ, έδωσαν εντολή να βομβαρδιστεί συντονισμένα από τα καράβια η αποθήκη!!!
Τα πολυβόλα της ΟΚΝΕ «ξεπλένουν την Ελληνική ντροπή» από την εκστρατεία του Ελληνικού Στρατού στην Ουκρανία
Η εκστρατεία του Ελληνικού στρατού που έστειλε ο Βενιζέλος και η αστική τάξη στην Ουκρανία ενάντια στους μπολσεβίκους και στην επανάσταση αποτελούσε πάντα «αγκάθι» στην καρδιά των Ελλήνων κομμουνιστών και έψαχναν να βρουν τρόπους για «να ξεπλύνουν αυτή τη ντροπή».
Σ αυτά τα πλαίσια η ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) στην τετραήμερη συνεδρίαση της 2ης ολομέλειας της Κ.Ε που έγινε μεταξύ 23 και 27 Σεπτέμβρη του 1919 αποφάσισε εκτός των άλλων: Να ξεκινήσει έρανο για αγορά ενός πολυβόλου το οποίο θα το στείλει στον κόκκινο στρατό πρώτον για να «ξεπλύνει την ντροπή της ουκρανικής εκστρατείας» και δεύτερον να προειδοποιήσει την Ελληνική Μπουρζουαζία και την πολιτική της ηγεσία να βγάλουν από κάθε σκέψη τους συμμετοχή της χώρας μας σε νέα εκστρατεία που ετοιμάζει ο Ιμπεριαλισμός εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Όλα τα μέλη της Κ.Ε κατέθεσαν από 100 δραχμές μαζεύοντας έτσι το πρώτο ποσό 1400 δραχμών και κάλεσαν τη νεολαία να συμμετέχει στην καμπάνια αυτή που θα ξεπλύνει το αίσχος της Ουκρανικής εκστρατείας.
Η Κ.Ε της ΟΚΝΕ αισθάνθηκε την ανάγκη να διευκρινίσει ότι: «Με την ευκαιρία του εράνου μας θα μιλήσουν άλλοι για φτώχεια της Σοβιετικής Ένωσης και άλλοι για κόκκινο Ιμπεριαλισμό. Το πολυβόλο μας προς τον Κόκκινο Στρατό δεν έχει καθόλου χαρακτήρα ελεημοσύνης και οικονομικής βοήθειας προς τη Σ.Ε. Η Σημερινή Σ.Ε με την επιτυχία της προ παντός του πεντάχρονου Σχεδίου δεν είναι πια η πεινασμένη, επαναστατημένη Χώρα του Βόλγα του 1921. Έγινε πραγματικά «αγνώριστη» όπως αναγκάζονται να ομολογήσουν κι αυτοί οι θανάσιμοι εχθροί της. (…….)
Το πολυβόλο μας προς τον Κόκκινο Στρατό είναι η εκδήλωση της αλληλεγγύης μας προς το κοσμοϊστορικό έργο της Σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης στο 1/6 της Γης. Είναι το σύμβολο της Πάλης μας ενάντια στην «ειρηνόφιλο» Δημοκοπία του Βενιζέλου και των πρακτόρων του που προπαρασκευάζουν τον πόλεμο. Είναι η ένδειξη της απόφασής μας να περιφρουρήσουμε, χύνοντας και την τελευταία σταλαγματιά του αίματός μας, τις καταχτήσεις του Κόκκινου Οχτώβρη (….) Είναι η διαδήλωση της απόφασης να αγωνιστούμε για το γκρέμισμα του καθεστώτος της πείνας και του πολέμου και της εγκαθίδρυσης της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΕΡΓΑΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΚΑΙ ΝΑΥΤΩΝ.»
Η ενέργεια αυτή της ΟΚΝΕ εξόργισε την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους και μέσα από τα ξεπουλημένα ΜΜΕ της εποχής κραυγάζουν: «Να ποιοι είναι οι Μπολσεβίκοι, οι απάτριδες, οι κακούργοι κ.α». Η αστυνομία και η Χωροφυλακή συλλαμβάνουν αράδα και παραπέμπουν στα δικαστήρια όσους νέους διακινούν τα δελτία του εράνου για την αγορά του Πολυβόλου. Οι δικαστές με συνοπτικές διαδικασίες στέλνουν εκατοντάδες νέους στις φυλακές και στις εξορίες. Ταυτόχρονα προσπαθούν να νουθετήσουν τους νέους εργάτες.
Παρακολουθούμε μια τέτοια δίκη που γίνεται στο πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης με κατηγορούμενο τον νέο εργάτη Κοσμίδη [8]: Ο πρόεδρος του δικαστηρίου θέλοντας να «ψαρέψει σε θολά νερά» ρωτάει τον κατηγορούμενο «πως γίνεται, ενώ οι κομμουνιστές είναι εναντίον του πολέμου, να κάνουν έρανο για να δωρίσουν ένα πολυβόλο στον Κόκκινο Στρατό;» Και ο Κοσμίδης του απαντάει επιγραμματικά και αποστομωτικά: «Γιατί ο Κόκκινος Στρατός είναι ο γίγαντας φρουρός της προλεταριακής επανάστασης, της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης, της Ειρήνης και κατά του πολέμου που ετοιμάζουν οι Ιμπεριαλιστές. Δεν είναι στρατός ιμπεριαλιστικός αλλά προλεταριακός. Σύγχρονα όμως και για να ξεπλύνουμε το αίσχος της Ουκρανίας…»
Ο πρόεδρος δεν απάντησε αλλά καταδίκασε τον νέο εργάτη Κοσμίδη σε οχτώ μήνες φυλακή και τέσσερις εξορία!
Στο εφετείο που έγινε ένα μήνα αργότερα (2/12/1929) στην Κομοτηνή ακολούθησε περίπου η ίδια διαδικασία: Ο Κοσμίδης καταγγέλλει ότι «από το μπλοκάκι με τα δελτία που βρέθηκε επάνω του δεν είχε κοπεί ούτε ένα κουπόνι κι όμως βρέθηκε να έχει κάποια κομμένα για να ενοχοποιηθεί…» Ο πρόεδρος ρωτάει τον κατηγορούμενο: «Ώστε αν σας στείλει η Πατρίδα στην Ουκρανία δεν θα σκοτώσετε;» και ο κατηγορούμενος αγέρωχα απαντά: «Όχι, γιατί σαν εργάτης που είμαι το τουφέκι μου δεν θα το στρέψω ενάντια στο πρώτο εργατικό κράτος αλλά ενάντια στους ταξικούς μου εχθρούς.» Ο εισαγγελέας ζητάει την καταδίκη του νέου εργάτη Κοσμίδη «επί αλητεία….» Το ταξικό δικαστήριο επιβάλει στον κατηγορούμενο 1000 δραχμές πρόστιμο και 1700 δραχμές για τα έξοδα της δίκης. Ο σ. Κοσμίδης δεν έχει να τα πληρώσει και οδηγείται στις φυλακές!
Όμως ο έρανος της ΟΚΝΕ πήγε πάρα πολύ καλά και δεν αγοράστηκε μόνο ένα αλλά αρκετά πολυβόλα τα οποία στάλθηκαν στη φρουρά της Μόσχας του Κόκκινου στρατού. Εκεί με τα πολυβόλα της ΟΚΝΕ δημιουργήθηκε μια πολυβολαρχία που πήρε τιμητικά την ονομασία της ΟΚΝΕ
Ο Στράτος Κοσμίδης συνεχίζοντας την ταξική του πορεία ως στέλεχος του ΚΚΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, πέρασε τη μισή του ζωή στις φυλακές και στις εξορίες της Ελληνικής αστικής τάξης ως ένας από τους «αλύγιστους της Ταξικής Πάλης». Την Πρωτομαγιά του 1944 στήθηκε παλικαρίσια μαζί με τους 200 συντρόφους του στο σκοπευτήριο της Καισαριανής πιστός μέχρι το τέλος στην Τάξη του, στο Κόμμα του και στο Λαό της πατρίδας μας. Αιωνία του η μνήμη!
Κοζάνη 19/3/2022
Ένα φρικιαστικό έγκλημα του ελληνικού μιλιταρισμού στην Ουκρανία, τις μέρες της αντισοβιετικής επέμβασης – Το «Ολοκαύτωμα του αμπαριού»
Το «Ολοκαύτωμα του αμπαριού» αποτελεί ένα φρικιαστικό έγκλημα της ελληνικής αστικής τάξης, στην επέμβασή της στην Ουκρανία, που δεν διαφέρει από τα εγκλήματα των ναζί. Στόχος ήταν να καταπνιγεί η νεαρή σοβιετική εξουσία.
«Αν παρατηρήσει κανείς τα ονόματα των πόλεων που αναγράφονται στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη στην πλατεία Συντάγματος, ανάμεσά τους θα ξεχωρίσει τις πόλεις: Χερσών – Σέρμπκα – Οδησσός – Σεβαστούπολη. Γιατί, άραγε, ο ελληνικός στρατός «ανδραγάθησε» στις περιοχές αυτές της «Μεσημβρινής Ρωσίας», όπως καταγράφεται στα ντοκουμέντα της εποχής; Σε αυτές τις περιοχές ο ελληνικός στρατός βρέθηκε, για να καταπνίξει τη νεαρή σοβιετική εξουσία», γράφει ο Ριζοσπάστης το 2014 σε σχετικό, με το σημερινό κομμάτι του αφιερώματός μας, θέμα.
Το «Ολοκαύτωμα του αμπαριού» είναι όπως αναφέρεται και στον τίτλο μια άγνωστη πτυχή της στρατιωτικής επέμβασης του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος το 1919 στην Ουκρανία, για την ακρίβεια ένα φρικιαστικό έγκλημα της ελληνικής αστικής τάξης, που δεν διαφέρει από τα εγκλήματα των ναζί. Το χρονικό παρουσιάζεται στον Ριζοσπάστη της 18 του Ιούλη 1935.
«ΧΕΡΣΩΝΑ (Νότια Ουκρανία). Ιούλης. Σύντροφοι, συγχωρέστε μου που μεταχειρίζομαι μια καθαρευουσιάνικη λέξη, που θα σας θυμίσει το Αρκάδι και τον καλόγερο Σαμουήλ στο Σούλι και τον ατελείωτο αγώνα που έκαναν οι παππούδες μας ν’ αλλάξουν τον Τούρκο μπέη και πασά με τους Ρωμιούς Ζαΐμηδες και Τομάζηδες… Είχαν περάσει ακριβώς εκατό χρόνια από τότε και οι ανάξιοι απόγονοι του Σαμουήλ και του Καραϊσκάκη πατούσαν το ρωσικό έδαφος σαν βάνδαλοι επιδρομείς.
Στην περιβόητη Συνδιάσκεψη στο Ιάσιο της Ρουμανίας, στις 17 του Νοέμβρη του 1918, όπου πήραν μέρος οι αντιπρόσωποι του γαλλικού, βρετανικού, ιταλικού και αμερικάνικου καπιταλισμού μαζί με τα μαντρόσκυλα της ρωσικής αντεπανάστασης αποφασίστηκε η στρατιωτική επέμβαση κατά του επαναστατημένου ρωσικού λαού. Έχοντας σίγουρη την συγκατάθεση του Βενιζέλου, η Συνδιάσκεψη αποφάσισε ότι ο στρατός της επέμβασης θα είναι «γαλλικός και ελληνικός».
Τι είχε χάσει ο ελληνικός λαός για να πάει να το βρει σε μακρινή χώρα, χτυπώντας και βιάζοντας ένα άλλο λαό; Τι είχε να κερδίσει όταν τον έκαναν χωροφύλακα για τα συμφέροντα του τσαρισμού και της Αντάντ; Αυτός τίποτα, αντίθετα είχε ν’ αφήσει τα κόκκαλα των παιδιών του, των εργατών και χωρικών στις πεδιάδες και τα βουνά της Κριμαίας. Αλλά η ελληνική μπουρζουαζία, αυτή είχε να κερδίσει πολλά πράγματα. Παζαρεύοντας πάνω στο αίμα το ελληνικό και το ρώσικο που θα έχυνε, πήρε την υπόσχεση να πάρει το Βιλαέτι της Σμύρνης και το Αϊβαλί. Υπόσχεση που άνοιγε – αλίμονο – νέες πληγές στο βασανισμένο κορμί του ελληνικού λαού. Γιατί οι τουρκικές μάζες, ξεσηκωμένες σε μια παλλαϊκή εξέγερση έβαλαν τέλος στην επίθεση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και πέταξαν στη θάλασσα το χωροφύλακά του, τον ελληνικό μιλιταρισμό.
O Ριζοσπάστης της 18 του Ιούλη 1935, στην πρώτη του σελίδα περιγράφει το φρικιαστικό έγκλημα στη Χερσώνα
Στις 21 του Γενάρη του 1919, οι πρώτοι τρεις χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες αποβιβάστηκαν στην Οντέσσα, σε λίγο ήρθαν κι άλλοι, στην Οντέσσα, στο Νικολάγιεφ και στη Χερσώνα. Με τη βοήθεια του στόλου αποβιβάστηκε στρατός και στην Κριμαία, στη Σεβαστούπολη, Συμφερούπολη, Μπαλακλάβα, κλπ. Ο στρατηγός Νίδερ έβγαλε και μια ημερήσια διαταγή. Δεν μπορούσε βέβαια να πει στους έλληνες φαντάρους ότι πρέπει να σκοτωθούν και να σκοτώσουν τους Ρώσους αδερφούς τους, γιατί το ελληνικό χρηματιστικό κεφάλαιο έχει απόλυτη ανάγκη από το Βιλαέτι της Σμύρνης και γιατί οι διωγμένοι Γραικοί έμποροι, τραπεζίτες, βιομήχανοι και σπεκουλιάντες της Νότιας Ρωσίας έπρεπε να ξανακαθίσουν στο σβέρκο του εργαζόμενου λαού. Θυμήθηκε, λοιπόν την Μεγάλη Αικατερίνη κι έγραφε (μεταφράζω από τα ρούσικα): «Η Ρωσία που της οφείλουμε τόσα πολλά από τον καιρό της Μεγάλης Αικατερίνης, έχει τώρα ανάγκη από τη βοήθεια του πολιτισμένου κόσμου και μαζί με τους άλλους και της Ελλάδας· θα φέρουμε στο ρωσικό λαό την τάξη και την ασφάλεια της εσωτερικής του ειρήνης, θα εξοφλήσουμε το παλιό μας χρέος απέναντι της Ρωσίας, της ισχυρής και φιλελεύθερης Ρωσίας των παλαιών χρόνων…»
Ο «πολιτισμένος κόσμος» ήταν οι ορδές της Αντάντ και οι βασιβουζούκοι αξιωματικοί του Βενιζέλου. Μα πώς γίνεται και ο «ρωσικός λαός», που αυτοί πήγαιναν να του φέρουν «τάξη και γαλήνη», αντί να τους υποδεχτεί για ελευθερωτές, τους έβαζε στο τουφεκίδι, όπου και όπως μπορούσε; Πριν τρεις μέρες που ήμουνα στην Οντέσσα, μαζί με ένα Ρώσο σύντροφο, περπατούσα τυχαία (ίσως και γιατί η Μόσχα δεν μας κακοσυνηθίζει από ήλιο) μέσα στη μέση στο δρόμο, στον ήλιο. Ο σύντροφος, σκάζοντας στα γέλια, μου λέει:
Σα Ρωμιός περπατάς! Και μου εξήγησε, ότι στην Οντέσσα έχει μείνει πια στο στόμα του λαού η φράση αυτή από τον καιρό της επέμβασης. Γιατί οι Ρωμιοί, ιδίως οι αξιωματικοί, απέφευγαν σαν το διάολο να περπατήσουν πλάι στον τοίχο. Πότε μια σφαίρα, μια γλάστρα, ένα σιδερικό τους ερχόταν στο κεφάλι και τους ξάπλωνε στον τόπο – αδιάψευστο δείγμα της μεγάλης ευγνωμοσύνης του ρωσικού λαού προς τους «πολιτισμένους ελευθερωτές» του.
Και όταν κάποτε διάβασα στη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια (περιοδικό των ελληνικών γενικών επιτελείων) την Ιστορία της Ουκρανικής Εκστρατείας, γραμμένη από τον ίδιο τον στρατηγό Νίδερ (καλά θα κάνει ο Ρίζος να δημοσιεύσει μερικά πολύ διδακτικά αποσπάσματα), εύρισκα διασκεδαστική την απελπισία του μεγάλου καραβανά, που διαβεβαιώνει πως συναντούσαν παντού – στα τραίνα, στις πόλεις, στα λιμάνια, στα χωριά – μα παντού «μπολσεβίκους», μυριάδες ατελείωτες, που τους πέταξαν στα γρήγορα στη θάλασσα.
Μα πώς έφεραν οι «πολιτισμένοι» επιδρομείς την τάξη και εσωτερική γαλήνη στον ξένο τόπο; Πλιατσικολογώντας αισχρά στη ράχη του φτωχού και πεινασμένου ντόπιου λαού και οργιάζοντας με τις μεγάλες κυρίες της ρωσικής αριστοκρατίας και μπουρζουαζίας – το τελευταίο γλέντι πριν να βρουν σε λίγο τη θέση που τους άρμοζε μέσα στα μπορντέλα και στα καφέ σαντάν της Πόλης της Αθήνας και της Δυτικής Ευρώπης…
Μα οι ήρωες Έλληνες αξιωματικοί πριν εγκαταλείψουν πανικόβλητοι και κουβαλώντας μαζί τους ανοικτά το πλιάτσικο στα κεφάλια (μαντολίνα, ραπτομηχανές, ρουχικά και γουναρικά, χρυσαφικά και ό,τι πιάσει η απόχη των απογόνων του Κολοκοτρώνη και του Οδυσσέα Ανδρούτσου) έγραψαν την πιο βρώμικη σελίδα στην ιστορία της ελληνικής μπουρζουαζίας και του μιλιταρισμού της.
Όταν, πολύ πριν φανεί ο τακτικός κόκκινος στρατός στη Χερσώνα πλησίαζαν οι κόκκινοι αντάρτες (παρτιζάνοι του αταμάνου Γρηγόριεφ, ασύνταχτοι, με ελάχιστα πολεμοφόδια και πολεμική πείρα), ο τακτικός ελληνικός στρατός θεώρησε πιο σωστό να το βάλει στα πόδια. Και να σκεφτεί κανένας, πως οι αξιωματικοί είχαν πριν – στα σίγουρα! – την αφέλεια και το θράσος να βγάλουν μια ημερήσια διαταγή (σώζεται στο μουσείο της Χερσώνας), όπου έλεγαν ότι ο ελληνικός στρατός στη Χερσώνα θα γράψει νέες ένδοξες σελίδες στην ελληνική ιστορία, αντάξιες του αγώνα των Θερμοπυλών!!!
Και να πώς την έγραψαν: Λυσσασμένοι από το κακό τους και τον φόβο τους μπρος στους παρτιζάνους του Γρηγόριεφ, μάζεψαν με το στανιό την τελευταία μέρα (9 του Μάρτη 1919 το απόγευμα) από τους δρόμους και τα σπίτια ΟΠΟΙΟ ΕΒΡΙΣΚΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ, ιδίως γυναίκες, γέρους και παιδιά. Στη Χερσώνα με διαβεβαίωσαν οι Γραικοί ότι ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ μέσα σ’ αυτούς που μάζεψαν, ονόματα δεν μπόρεσα να βρω.
Τους κουβάλησαν σαν κοπάδι κάτω στο λιμάνι και τους έκλεισαν σαν πρόβατα μέσα σε μια μεγάλη αποθήκη, το ιστορικό ΑΜΠΑΡΙ. Κάπου 2.000 ανθρώπους έκλεισαν έτσι μέσα, μαντάλωσαν καλά απ’ έξω τις πόρτες κι έστησαν και πολυβόλα τριγύρω, για να μη τολμήσουν και σπάσουν τις πόρτες για να βγουν. Οι κλεισμένοι, αλαφιασμένοι από τον φόβο τους περίμεναν ίσαμε τις οκτώ το βράδυ. Ως τότε είχε τελειώσει η κανονική επιβίβαση ολόκληρου του ελληνικού στρατού. Αλλά μόλις τελείωσε, έγινε το απίστευτο κακό. Οι Έλληνες αξιωματικοί, με μια θηριωδία αντάξια του κυνισμού του Βενιζέλου και των καπιταλιστών που τους έστειλαν στην Ουκρανία, διέταξαν το σύντονο βομβαρδισμό του Αμπαριού από τα πολεμικά καράβια.
Από τον θρήνο και τον οδυρμό των μανταλωμένων βούιζε όλη η Χερσώνα. Η ξύλινη παράγκα πήρα φωτιά, οι κλεισμένοι μέσα καίγονταν ζωντανοί και μονάχα με μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια, πατώντας πάνω σε πτώματα και σε καρβουνιασμένους ανθρώπους μπόρεσαν ν’ ανοίξουν μια έξοδο μέσα από τα φλεγόμενα ξύλα της παράγκας και να βγουν. Οι Έλληνες αξιωματικοί πάνω στα σίγουρα καράβια τους παρακολουθούσαν με νερώνεια ευχαρίστηση πώς γραφόταν αυτή η «αντάξια των Θερμοπυλών» σελίδα της ελληνικής ιστορίας… Από τους κλεισμένους στο Αμπάρι 500 έμειναν στον τόπο και μονάχα για 85 από αυτούς μπόρεσε να διαπιστωθεί η ταυτότητα. Οι άλλοι έγιναν κάρβουνο. Η παράγκα καιγόταν ίσαμε τα μεσάνυχτα, η ανθρώπινη κνίσα έφτανε ίσαμε τα ελληνικά καράβια, το ίδιο και ο σπαραγμός των σωσμένων, που μισοκαμένοι, πληγωμένοι, κομματιασμένοι σέρνονταν μέσα από τις φλόγες έξω από την παράγκα.
Στο μουσείο της Χερσώνας υπάρχουν ανατριχιαστικές φωτογραφίες των καμένων και των πληγωμένων και απάνω – απάνω η ιστορική ημερήσια διαταγή των απογόνων των Θερμοπυλών. Όταν ήμουν στο μουσείο αυτό, μια μεγάλη μερίδα από πιονιέρηδες άκουγε με δακρυσμένα μάτια το μάθημα που τους έκανε η αρχηγίνα τους, μια νέα κομσομόλα δεκαοκτώ χρονών. Αφουγκράστηκα προσεκτικά. Ούτε μια φορά δεν τους είπε μονάχη τη λέξη «Έλληνες», αλλά πάντοτε «οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες, οι Έλληνες μιλιταριστές, η Αντάντ».
Και όταν τελείωσε, είπε: «Οι Έλληνες εργάτες δεν θα ξαναφήσουν τους αξιωματικούς τους να ξανάρθουν και να μας ξανακάνουν τα ίδια. Θα κάνουν ό,τι έκαναν και οι Γάλλοι ναύτες στη Σεβαστούπολη και στην Οντέσσα. Θα γυρίσουν τα όπλα κατά των αξιωματικών τους και θα ενωθούν μαζί μας.»
Ας κάνουμε και εμείς το ίδιο που κάνει η κομσομόλα με τους μικρούς πιονιέρους της. Ας εκλαϊκεύσουμε μέσα στους φαντάρους και τους ναύτες μας, μέσα σε όλο τον εργαζόμενο λαό, τη θλιβερή και θηριώδη ιστορία της αντισοβιετικής επέμβασης του 1919. Ας κάνουμε γνωστή σε κάθε εργαζόμενο την ηρωική εξέγερση των Γάλλων ναυτών, που βοήθησε τόσο πολύ την Οχτωβριανή Επανάσταση, βάζοντας τέλος στην Ουκρανική επέμβαση. ΚΙ ΑΣ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΞΕΠΛΥΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΗΣ ΑΤΙΜΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ.»
ΠΗΓΗ: katiousa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου