ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
1/3/22Άκουγα πριν λίγο την Ντόρα Μπακογιάννη να λέει πως τα παιδάκια στην Ουκρανία συγκινούν την κοινή γνώμη σε όλο τον κόσμο.
Πράγματι τα παιδιά τα παιδιά συγκινούν όλο τον κόσμο.
Από την άλλη οι σημερινές φωτογραφίες νεκρών στις ακτές της Μυτιλήνης που έχουμε άλλωστε δει ξανά και ξανά, μάλλον δεν συγκινούν την κοινή γνώμη σε όλο τον κόσμο.
Ίσως δεν έχουν αρκετούς followers στα σόσιαλ μίντια.
Ίσως τα δικά τους παιδιά να μην είναι το ίδιο με τα άλλα παιδιά του υπόλοιπου κόσμου.
Ίσως οι ζωές τους να μην είναι τόσο σημαντικές
Ίσως να έχουμε πολλούς από αυτούς και να αντέχουμε να χάσουμε κάποιους.
Ίσως να πρέπει σε όλα αυτά να μας απαντήσει η κα. Μπακογιάννη ή ο κ. Μηταράκης. Να τους δώσουμε να δούνε τις φωτογραφίες από τη Μυτιλήνη και από άλλα νησιά και θάλασσες του Αιγαίου να μας εξηγήσουν γιατί η κοινή γνώμη σε όλο τον κόσμο δεν συγκινείται αρκετά για τους δικούς τους θανάτους και τα δικά τους παιδιά.
Να τους εξηγήσει τι κάνουν λάθος όταν πεθαίνουν και οι δικοί τους θάνατοι, οι δικές τους ζωές δεν γίνονται βάιραλ στα σόσιαλ και πρώτο θέμα στα ΜΜΕ για να συγκινήσουν τον κόσμο αρκετά και να προσπαθήσουν με το ίδιο πάθος να βρούνε λύση σε προβλήματα που οι Ευρώπη και το Νάτο προκάλεσαν εξ αρχής και από εκεί το τράβηξαν και το ξεχείλωσαν η Τουρκία, η Ρωσία και πολλοί άλλοι.
Μιλάω για τον πόλεμο στη Συρία αν και πολύ άνετα θα μπορούσα να μιλήσω για πολλούς άλλους πολέμους παλαιότερους και πολλούς ακόμα που ακόμα είναι σε εξέλιξη.
Τα παιδιά σε κάθε γωνιά του πλανήτη είναι παιδιά. Είναι ίδια. Και όποιος μπορεί να τα ξεχωρίζει σε καλύτερα και χειρότερα, σε πολύτιμα και αναλώσιμα, σε άξια να σωθούν και σε δεν βαριέσαι ας πεθάνουν, καλύτερα να δέσει μια πέτρα στο λαιμό του και να πέσει στη θάλασσα να μας απαλάξει από την παρουσία του.
Τα παιδιά πρέπει ή θα έπρεπε να συγκινούν πάντα την κοινή γνώμη σε όλο τον κόσμο όταν κλαίνε και όταν πεθαίνουν.
Αν η κοινή γνώμη δεν συγκινείται το ίδιο το πρόβλημα το έχουν αυτοί και όχι τα παιδιά. Το λάθος το κάνουν οι κοινωνίες και όχι τα παιδιά.
Σοβαρευτείτε. Μην γίνεστε απάνθρωποι.
Κάθε ζωή είναι πολύτιμη. Κάθε παιδί είναι σημαντικό.
Όχι στους πολέμους. Καμία ζωή δεν περισσεύει ότι χρώμα κι αν έχει σε όποια γωνιά του πλανήτη και να είναι.
22 Φλεβάρη 2022
Η αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του ρωσικού Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από τον Πούτιν, είναι μια κίνηση προς την επίτευξη ειρήνης! Ειρήνη σε μια περιοχή που επί ένα μήνα βρίσκεται στο παρά τσακ ενός πολέμου ακόμα και παγκόσμιου.
Τώρα η μπάλα μπήκε στο γήπεδο και η επόμενη κίνηση αναμένεται από την άλλη πλευρά.
Θα δούμε αν η Ουκρανία, δηλαδή οι Αμερικανοί, θα τολμήσουν να επιτεθούν σε ρωσική γη.
Κάτι που, σίγουρα θα είχε γίνει αν το καθεστώς των δύο δημοκρατιών ήταν μόνο αυτό της αυτοδιάθεσης.
Τούτου λεχθέντος, θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως το διάγγελμα του Πούτιν δεν ήταν για κανέναν κεραυνός εν αιθρία.
Ίσως να άργησε κι όλας. Μάλλον θα έπρεπε να είχε γίνει πράξη ήδη πριν από 8 χρόνια, το 2014 όταν πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα και επήλθε η ανεξαρτησία του Ντονμπάς.
Ο Πούτιν το έπραξε σήμερα, αφού εξαναγκάστηκε από την πολεμοχαρή πολιτική και τις ενέργειες του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, την ώρα που η Ευρώπη λειτουργεί όπως ξέρει καλά: σαν ένας διστακτικός και άβουλος σερβιτόρος που υπηρετεί πιστά τα προστάγματα και τα θέλω των ΗΠΑ.
Υπάρχει όμως ένα πραγματικά άθλιο μέρος σε αυτή την ομιλία. Το σημείο όπου με σοβινιστικό τρόπο κατηγορεί τον Λένιν, τους Μπολσεβίκους και τη Σοβιετική Ένωση για την ύπαρξη της Ουκρανίας γενικότερα... Ένα απαράδεκτο και ανάξιο κομμάτι για τους κομμουνιστές.
Ένα μικρό απόσπασμα των όσων ξεστόμισε:
«Ως αποτέλεσμα της μπολσεβίκικης πολιτικής, προέκυψε η Σοβιετική Ουκρανία, η οποία ακόμη και σήμερα μπορεί εύλογα να λέγεται "Ουκρανία του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν". Είναι ο συγγραφέας και ο αρχιτέκτονας της. Αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως από τα έγγραφα... Και τώρα οι ευγνώμονες απόγονοι έχουν κατεδαφίσει τα μνημεία του Λένιν στην Ουκρανία. Το αποκαλούν απο-κομμουνισμό».
«Θέλετε αποκομμουνισμό; Είμαστε έτοιμοι να δείξουμε τι σημαίνει μια γνήσια αποκομμουνιστικοποίηση» κάγχασε ο Πούτιν σε μια προσπάθεια να φανεί, στο απόγειο της κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καλύτερος μαθητής από τον Μπάιντεν, σε αυτή την νεκρανάσταση του ψυχρού πολέμου που βιώνουμε σε ζωντανή μετάδοση και σε παγκόσμια κλίμακα.
Ο Λένιν «έδωσε» το Ντονμπάς στην Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, καθώς έλειπε ένα θεμελιώδες βιομηχανικό και εργατικό στοιχείο σε μια χώρα που εκείνη την εποχή ήταν κατά βάση γεωργική. Ήταν σαφέστατα μια πολιτική και όχι μια γεωπολιτική επιλογή. Μια κομμουνιστική επιλογή, που ήταν βασισμένη στο ιδανικό και όχι σε στρατηγικές επιλογές και στρατιωτικές τακτικές.
Ο Λένιν δεν προέβλεψε και πως θα μπορούσε, ότι 70 χρόνια αργότερα θα υπήρχε ένας αχρείος Γέλτσιν (ο «μπαμπάς» του Πούτιν που τον έχωσε στην ΚGB) ή ο Γκορμπατσόφ και οι φίλοι τους, που θα κατέστρεφαν τα πάντα, δημιουργώντας σημεία και τέρατα που αναπόφευκτα θα γεννούσαν τεράστια προβλήματα. Ήταν θεμελιώδες για τον Λένιν να αναγνωρίσει μια ορισμένη πολιτική και οικονομική ελευθερία σε μια περιοχή τόσο σημαντική όσο η Ουκρανία, εντός της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς καμία ρωσική καταπίεση και πυγμή όπως γινόταν υπό την τσαρική μπότα.
Επιπλέον, ο Λένιν παραχώρησε εδάφη το 1917 με την ειρηνευτική συμφωνία του Μπρεστ - Λιτόβοσκ για να επέλθει άμεσα ειρήνη για τον λαό, βοηθώντας έτσι να διατηρηθεί η Σοβιετική εξουσία και να ανασυνταχθεί για να αναπτύξει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Καμία σχέση με συγκεκριμένα συμφέροντα, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν τον γίγαντα που ήταν ο Βλαδίμηρος.
Όπως έγραφε ο ίδιος ο Λένιν αξιολογώντας τη διεθνή σημασία της ειρήνης του Μπρεστ - Λιτόβοσκ τον Οκτώβρη του 1918:
«Πρώτο, αν δεν υπογράφαμε την ειρήνη του Μπρεστ, θα είχαμε παραδώσει μεμιάς την εξουσία στη ρωσική αστική τάξη και έτσι θα είχαμε βλάψει πάρα πολύ τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Δεύτερο, με τίμημα τις εθνικές θυσίες διατηρήσαμε μια τέτοια διεθνή επαναστατική επιρροή που τώρα να μιμείται αμέσως η Βουλγαρία, κοχλάζουν η Αυστρία και η Γερμανία, εξασθένισαν και οι δύο μεγάλοι ιμπεριαλισμοί, ενώ εμείς δυναμώσαμε και αρχίσαμε να δημιουργούμε έναν πραγματικά προλεταριακό στρατό».
17 Φλεβάρη 2022
Μέχρι χθες θεωρούσα λειτούργημα να είσαι δάσκαλος, σήμερα στέκομαι αμήχανη μπροστά στον καθρέφτη
Η αίσθηση του κενού που με καταβάλλει τον τελευταίο καιρό τείνει να μονιμοποιηθεί. Δεν βλέπω ένα φωτεινό παράθυρο, δεν βλέπω ένα όραμα. Κάθε μέρα αντιθέτως η απογοήτευση μεγαλώνει. Γιατί η προχειρότητα μαζί με την τεχνοκρατική προσέγγιση της παιδείας σκοτώνει. Σκοτώνει την παιδεία. Σκοτώνει εμάς.
Μια πικρή γεύση σφηνώνεται κάθε πρωί στο λαιμό μου και δεν λέει να ξεκολλήσει μέχρι αργά το απόγευμα. Καθώς ετοιμάζομαι για το σχολείο το συναίσθημα δεν είναι όπως παλιά. Ένα βάρος φορτώνεται στις πλάτες, πλακώνει το στήθος, φράζει τις χορδές της ομιλίας. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Ποια είμαι; Μέχρι χθες θεωρούσα λειτούργημα να είσαι δάσκαλος, σήμερα στέκομαι αμήχανη μπροστά στον καθρέφτη.
Σήμερα είμαι ένα εκτελεστικό όργανο. Πρέπει να ολοκληρώσω την ύλη, να καταθέσω αξιολογήσεις, να μετρήσω σε κουτάκια την απόδοσή μου, να υπολογίσω απουσίες, να επιμορφωθώ (με δικά μου έξοδα και σε ελεύθερο χρόνο δικό μου), να είμαι παραγωγική.
Παράλληλα, πρέπει να σιγουρευτώ ότι και οι μαθητές θα ακολουθήσουν την παραγωγική διαδικασία. Θα αποστηθίσουν ύλη, θα αξιολογηθούν με Τράπεζα θεμάτων (η λέξη Τράπεζα σύμπτωση ή κατεύθυνση;), θα δοκιμαστούν σε διαγωνισμούς Pisa κτλ.
Όλα αυτά χωρίς αίθουσες χορού ή θεάτρου, χωρίς αθλητικά κέντρα, χωρίς ένα μάθημα καλλιτεχνικό, χωρίς ανάπτυξη δεξιοτήτων, χωρίς δράσεις καλλιέργειας ενσυναίσθησης, χωρίς ώθηση στην ενεργό συμμετοχή του μαθητή, χωρίς καλλιέργεια της αυτονομίας και της υπευθυνότητας, χωρίς μαθήματα οικοκυρικών, ψηφιακών δεξιοτήτων, πολιτισμού, αγάπης, σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, επαγγελματικού προσανατολισμού, ισότητας, χωρίς ψυχολόγους.
Χωρίς τίποτα.
Μόνο με μαθήματα φυσικής, μαθηματικών, ιστορίας κτλ που διδάσκονται με ένα κακογραμμένο βιβλίο (και ειδικά οι θετικές επιστήμες αλλά και τα αρχαία προσανατολισμού της τρίτης λυκείου) σε επίπεδο πανεπιστημιακό.
Βιβλία παλιομοδίτικα, αίθουσες χωρίς τεχνολογικό εξοπλισμό, με τον παλιό μαυροπίνακα και την παραδοσιακή κιμωλία και παράλληλα προγράμματα για ψηφιακές δεξιότητες, (δεξιότητες γενικώς), e me, ελληνική αγωγή, σχολική υγεία.
Αντιφάσεις. Ένα χάος. Ένα κουβάρι που δεν λύνεται με τίποτα.
Παραπαίουμε ανάμεσα σε πομφόλυγες και μεγαλοστομίες, σε προγράμματα σχεδιασμένα σε χαρτί και σε ένα σχολείο που δεν έχει στοιχειώδεις υποδομές.
Ποιόν κοροϊδεύουμε; Ποιος μας κοροϊδεύει; Είμαστε κομπάρσοι, μαθητές και καθηγητές, σε μία κακογραμμένη παρωδία.
Και από την άλλη η κοινωνία. Άνθρωποι άνεργοι, κλεισμένοι καιρό λόγω πανδημίας, στερημένοι κάθε μικροχαράς, ζευγμένοι στα χρέη, θαμπωμένοι από την ανάπτυξη που ακούν, αλλά οι ίδιοι δεν βλέπουν στις ζωές τους, ενοχικοί που δεν χαίρονται κάθε λεπτό της ζωής, όπως τους υποδεικνύουν οι κάθε είδους και μέσου ψυχολόγοι, άνθρωποι χωρίς όνειρα πια, παρά ζώντας το άγχος της καθημερινής επιβίωσης έρχονται να σε κατασπαράξουν μέσα στο σχολείο, γιατί εσύ έχεις.
Θέση, ασφάλεια, εξουσία. Ή έτσι νομίζουν. Ή έτσι τους είπαν.
Γιατί καλύτερη πολιτική από αυτή του "διαίρει και βασίλευε" δεν επινοήθηκε ως σήμερα. Έρχονται λοιπόν να σε προσβάλλουν, να σε μειώσουν, να σε απαξιώσουν. Γιατί εσύ είσαι κοντά. Σε βλέπουν καθημερινά. Σε ακούν. Άρα εσύ φταις. Κι ας ξυπνάς το πρωί με μία πίκρα στο λαιμό . Εκείνοι δεν το ξέρουν . Εκείνοι ξέρουν τον φόβο τους, την πίκρα τους, τις διαψεύσεις τους, τη μοναξιά τους. Και θέλουν τον εχθρό τους. Τον πιο κοντινό που μπορούν να εντοπίσουν.
Ζούμε λοιπόν σε μια φαρσοκωμωδία από τη μία, ως ήρωες τραγωδίας από την άλλη. Ιλαρά περιστατικά που συμβαίνουν με την αξιοποίηση των νέων μεθόδων διδασκαλίας χωρίς υπολογιστές, χωρίς προτζέκτορες , χωρίς γενικά...και από την άλλη υπαίτιοι όλων των συμφορών που πλήττουν την ελληνική οικογένεια.
Η αίσθηση του κενού που με καταβάλλει τον τελευταίο καιρό τείνει να μονιμοποιηθεί. Δεν βλέπω ένα φωτεινό παράθυρο, δεν βλέπω ένα όραμα. Κάθε μέρα αντιθέτως η απογοήτευση μεγαλώνει. Γιατί η προχειρότητα μαζί με την τεχνοκρατική προσέγγιση της παιδείας σκοτώνει. Σκοτώνει την παιδεία. Σκοτώνει εμάς.
«Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά
Σου ’μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά»
«Σου ’μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά»* γράφει ο ποιητής.
Αυτό το μακριά όμως με φοβίζει.
* Οδυσσέας Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου