Πώς ο νεοναζισμός -με τη συνενοχή της Δύσης- κατέκτησε την Ουκρανία

 

Οι «Δυτικές δημοκρατίες» δεν είχαν ποτέ υπερβολικά ηθικά προβλήματα με τον ναζισμό...

Στην Ουκρανία, μια «πανούκλα» που έχει απλωμένες ρίζες οι οποίες ολοένα και γιγαντώνουν, μεγαλώνει και τρέφεται χάρη στην αποφασιστική οικονομική, στρατιωτική και πολιτική υποστήριξη των δυτικών δημοκρατικών δυνάμεων, μέσα από ένα βαμμένο με αίμα κόκκινο νήμα της ντροπής, που από τη δεκαετία του 1930 συνεχίζεται σπέρνοντας θάνατο μέχρι και τις μέρες μας...

Στην πραγματικότητα, οι δυτικές δημοκρατίες δεν είχαν ποτέ υπερβολικά ηθικά προβλήματα με τον ναζισμό. 

Αντιθέτως, πολύ συχνά, έκλεισαν και τα δύο μάτια και προσποιήθηκαν ότι δεν έβλεπαν, ακριβώς όπως πράττουν και τα κυρίαρχα Μέσα ενημέρωσης σήμερα: Το πραγματικό και κατεπείγον ζήτημα της κυριαρχίας των νεοναζί στην Ουκρανία χλευάζεται, μειώνεται και απαξιώνεται και οι φασιστικές αρμάδες παρουσιάζονται σαν κάποια ασήμαντα περιθωριακά στοιχεία ή ακόμα χειρότερα σαν ένα ανύπαρκτο, στημένο προπαγανδιστικό όπλο του Κρεμλίνου.

Ωστόσο, η ιστορία μας δείχνει το ακριβώς αντίθετο, καθώς η ακροδεξιά  στην Ουκρανία δεν είναι ούτε γελοία και ανύπαρκτη σαν απειλή ούτε πρόκειται, ιστορικά, για μικρές περιθωριακές και ασυνάρτητες ομάδες που διαλύονται εύκολα. Η τρομοκρατική βία της ακροδεξιάς έχει παίξει στην πραγματικότητα, καθοριστικό ρόλο στην ιστορία της χώρας και σε πολλές ανά το χρόνο περιπτώσεις. 

Πάμε όμως να δούμε τα ιστορικά γεγονότα από την αρχή. Ήδη μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου και σε άμεση σχέση με ό,τι συνέβαινε τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκειά του και ειδικά στις δυτική Ευρώπη, με πρωταγωνιστή τη Γαλικία, η Ουκρανία ανήλθε στην όχι πολύ ευγενή πρωτοκαθεδρία ενός διεθνούς υπονομευτικού νεοναζιστικού κέντρου.

Πράγματι, δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς, κατά τα χρόνια της χιτλερικής εισβολής, οι αυτοαποκαλούμενοι Ουκρανοί εθνικιστές προχώρησαν στη συστηματική εξόντωση Εβραίων και Πολωνών σε συμμόρφωση με τα απατηλά και μαύρα ιδεώδη τους για εθνοκάθαρση. 

Τα «εγγόνια» του Στέπαν Μπαντέρα σίγουρα δεν έχουν ξεχάσει τις αρχές τους: από τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη του 2013, μάλιστα, στις διαδηλώσεις του λεγόμενου «Euromaidan», έδιναν το παρών σε πρώτο πλάνο οι κοκκινόμαυρες σημαίες του «ιστορικού» ονομαζόμενου «Ουκρανικού Εξεγερμένου Στρατού», της ένοπλης πτέρυγας της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών»*, που τις ύψωναν περήφανοι που τις ανέμιζαν στους δρόμους οι πολιτικοί κληρονόμοι αυτής της... παράδοσης.

Πογκρόμ του Λβιβ (Ιούνιος - Ιούλιος 1941)

 (*Η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών» ευθύνεται μαζί με τους ναζί για τα πογκρόμ του Λβιβ, τις σφαγές χιλιάδων Εβραίων στην πολύπαθη πόλη που πρόσφατα με τους Ρωσικούς βομβαρδισμούς βρέθηκε ξανά στη δημοσιότητα)

Στη συνέχεια οι ναζιφασίστες απόγονοι συγκεντρώθηκαν κυρίως στις τάξεις του κόμματος «Svoboda», γνωστό μέχρι το 2004 με το πολύ πιο εύγλωττο όνομα του «Ουκρανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος». 

Πρέπει επίσης να αναφερθεί το πώς προέκυψε μια σημαντική ευκαιρία για την πολλοστή αναγέννηση της ακροδεξιάς, ακριβώς δέκα χρόνια πριν από τα δραματικά γεγονότα στην πλατεία Μαϊντάν, χάρη στην εκλογή του Βίκτορ Γιούσενκο στην προεδρία της μετασοβιετικής δημοκρατίας, με το τέλος εκείνων των αναταραχών που έμειναν στην ιστορία με το όνομα της «πορτοκαλί επανάστασης»: Το 2004, η προεκλογική εκστρατεία του Γιούσενκο έλαβε την ισχυρή και ίσως αποφασιστική χρηματοδότηση τόσο από το Διεθνές Ίδρυμα Αναγέννησης του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος όσο και από εκατοντάδες άλλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τέλος της θητείας του Γιούσενκο, ένα από τα τελευταία μέτρα σαν προέδρου ήταν να απονείμει στον φασίστα Στέπαν Μπαντέρα τον περίφημο τίτλο του εθνικού ήρωα!

Εκτός από πομπώδη μαθήματα για την ελευθερία και τη δημοκρατία, το «σύνδρομο των Βεδουίνων»* εξηγεί πιο πεζά τη συνεχιζόμενη και αποτελεσματική ευεργεσία των δυτικών δημοκρατιών για τον Μπαντέρα και τους συνεργάτες του. 

(Το «Σύνδρομο των Βεδουίνων» βασίζεται σε τέσσερα αξιώματα 1: ο φίλος του φίλου μου είναι φίλος μου. 2: ο εχθρός του φίλου μου είναι εχθρός μου. 3: ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. 4: ο φίλος του εχθρού μου είναι εχθρός μου).

Ως «εχθροί του εχθρού μου» ξεκινώντας μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου και με κοινή δυναμική σε αρκετές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, επιλέχθηκαν διάφοροι ακροδεξιοί εξτρεμιστές, ανεξάρτητα από το πρόσφατο παρελθόν τους ως δήμιοι και αιμοσταγείς σφαγείς - οι οποίοι συχνά πληρώνονταν για τη δράση τους το βάρος τους σε χρυσό - από τις μυστικές υπηρεσίες των δυτικών δυνάμεων, στο όνομα της διεθνούς σταυροφορίας ενάντια στον «κομμουνιστικό κίνδυνο».

Ας δούμε όμως καλύτερα ποιος είναι αυτός που θεωρεί και τιμά η ουκρανική κυβέρνηση σαν «εθνικό ήρωα»: Μόλις ανέλαβε την ηγεσία του Ουκρανικού Εξεγερμένου Στρατού (OUN) στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Μπαντέρα φρόντισε να διατηρήσει άριστες σχέσεις με το νεογέννητο χιτλερικό καθεστώς, στο όνομα των κοινών αρχών τους και σαν φυσική απόρροια μοιράζονταν ίδια εξευτελιστικά «ιδανικά». 

Όταν η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση το '41, οι παραστρατιωτικές δυνάμεις του «OUN» μπόρεσαν να αναλάβουν δράση χάρη στην προηγούμενη χρηματοδοτούμενη εκπαίδευση που είχε λάβει η «Abwehr», η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών. Χιλιάδες μαχητές, οργανωμένοι σε κινητές ομάδες και συντονισμένοι από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, επωφελήθηκαν από πολλά εκατομμύρια μάρκα για τη διεξαγωγή τρομοκρατικών επιχειρήσεων σε Σοβιετικό έδαφος.

Το 1943, προικισμένος με μια καλά οργανωμένη στρατιωτική δύναμη, ο «Ουκρανικός Αντάρτικος Στρατός», επιδόθηκε σε μια άγρια ​​εκστρατεία εθνοκάθαρσης και μαζικής εξόντωσης εις βάρος των πολωνικών και εβραϊκών μειονοτήτων στο ουκρανικό έδαφος που έλεγχε. 

Μόνο το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, η «τελική λύση» των Ουκρανών εθνικιστών επέφερε τη δολοφονία 70.000 αμάχων. 

Μετά την τελική ήττα που υπέστησαν οι Ναζί, ο Μπαντέρα κατέφυγε στη Δυτική Γερμανία (από το 1941, παρά τα πολλά και διαφορετικά του λημέρια, είχε στήσει το αρχηγείο του στο Βερολίνο) και σύντομα στρατολογήθηκε ως πράκτορας από τη βρετανική μυστική υπηρεσία «MI6».

Ο μεγάλος τελετάρχης αυτής και άλλων συνεργασιών μεταξύ πρώην εγκληματιών πολέμου ήταν -και σίγουρα όχι τυχαία- ο Γκέρχαρντ φον Μέντε (Gerhard von Mende), ένας Γερμανός φασίστας της Βαλτικής και ήδη καταξιωμένος Ναζί, ο οποίος, σαν επικεφαλής της «Καυκάσιας Μεραρχίας» για τα εδάφη που κατείχε το χιτλερικό Ράιχ στην Ανατολική Ευρώπη, είχε συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις στη δημιουργία πεμπτοφαλαγγιτών επιφορτισμένων, στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με την αποσταθεροποίηση των Σοβιετικών εδαφών, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, ​​συμπεριλαμβανομένων σφαγών και τρομοκρατίας. 

Ο Γκέρχαρντ φον Μέντε, ο οποίος εργαζόταν για τους Βρετανούς μέσω μιας εταιρείας φάντασμα, εκπαίδευσε τον Μπαντέρα και άλλους αποστάτες του «OUN» και στη συνέχεια τους έστειλε στην ΕΣΣΔ, μεταξύ 1949 και 1950, για να εκτελέσουν διάφορες τρομοκρατικές αποστολές και δολιοφθορές, κάτι που συνέχισαν μέχρι και το 1956, 11 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. 

Από το 1956, ο Μπαντέρα πήγε να εργαστεί για το γερμανικό αντίστοιχο της «CIA», το «Bnd», υπό τις διαταγές του στρατηγού Ράινχαρντ Γκέλεν (Reinhardt Gehlen), πρώην επικεφαλής της «Abwehr» στο ανατολικό μέτωπο στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι το 1959, το έτος που δολοφονήθηκε από τον πράκτορα της «KGB» Μπόχνταν Στασίνσκι (Bohdan Stashynsky).

Ακόμη και ο Μίκολα Λέμπεντ (Mykola Lebed), ο οποίος ήταν επικεφαλής της διαβόητης μυστικής αστυνομίας, του «Sluzhba Bespeki» (Служба безпеки) και ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την «τελική λύση» που επινόησε η «OUN», μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πέρασε στην υπηρεσία της Δύσης, χωρίς το παρελθόν του ως δήμιος και σφαγέας να προκαλέσει μια έστω και ελάχιστη ντροπή, αποτροπιασμό ή λόγο για να μην προσφέρει στις υπηρεσίες του «ελεύθερου κόσμου». 

Αρχικά, ο Λέμπεντ, που ήταν στρατολογημένος από την αντικατασκοπεία του αμερικανικού στρατού, συμμετείχε σε μια σειρά βίαιων επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης πέρα ​​από το... «Σιδηρούν Παραπέτασμα» και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, μια πόλη στην οποία ξεκίνησε μια πρώτη εταιρεία για τις μυστικές δραστηριότητες της «CIA» η επονομαζόμενη «Prolog Research Corporation». 

Η «Prolog» συνέχισε να λειτουργεί μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν προωθήθηκε και υποστηρίχθηκε από τον Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι (Zbigniew Brzezinski), τον Πολωνοαμερικανό διπλωμάτη και Πρώην Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής επί προεδρίας Τζίμι Κάρτερ (Jimmy Carter).

Το 1985, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ξεκίνησε μια έρευνα για τον ρόλο του Λέμπεντ στη γενοκτονία που διαπράχθηκε τόσο στην Πολωνία όσο και τη δυτική Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά η «CIA» την εμπόδισε και η έρευνα εγκαταλείφθηκε. 

Ωστόσο, το 2010, μετά τη δημοσίευση χιλιάδων σελίδων πολεμικών εγγράφων, τα Εθνικά Αρχεία δημοσίευσαν την έκθεση: «Hitler's Shadow: Nazi War Criminals, U.S. Intelligence, and the Cold War», που είχαν γράψει ο Αμερικανός ιστορικός γνωστός για τη μελέτη του για το Ολοκαύτωμα, Ρίτσαρντ Μπρεϊτμάν (Richard Breitman) και ο Αμερικανός καθηγητής και ιστορικός που ειδικεύεται στην ιστορία της ναζιστικής Γερμανίας και του Ολοκαυτώματος Νόρμαν Γκόντα (Norman Goda). Η έκθεση περιελάβανε μια λεπτομερή περιγραφή της συμπαιγνίας μεταξύ Μπαντέρα, Λέμπεντ και των Ναζί και τη συμμετοχή τους στις μαζικές εκτελέσεις Εβραίων και Πολωνών. 

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι Ουκρανοί Ναζί τιμήθηκαν δημόσια στον Λευκό Οίκο από τον Πρόεδρο Ρίγκαν και ο Γιάροσλαβ Στέτσκο, ο δοτός Πρωθυπουργός της Ουκρανίας υπό το Τρίτο Ράιχ, έγινε αρχηγός στο «Αντιμπολσεβίκικο Μπλοκ των Εθνών» (ABN)* και μέλος του Αντικομμουνιστικού Παγκόσμιου Σύνδεσμου. 

(*Το Αντιμπολσεβίκικο Μπλοκ των Εθνών -ABN- ήταν ένας διεθνής οργανισμός που ιδρύθηκε ως συντονιστικό κέντρο για αντικομμουνιστικές και εθνικιστικές πολιτικές οργανώσεις με ιδρυτές μετανάστες από τις Σοβιετικές και άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Ο σχηματισμός του «ABN» χρονολογείται από μια διάσκεψη εκπροσώπων μη Ρωσικών λαών που έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 1943, ως Επιτροπή των Υποταγμένων Εθνών και με πρωτοβουλία της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών»).

Ένας από τους αναπληρωτές του, ο Λεβ Ντομπριάνσκι (Lev Dobrianski), ήταν ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στις Μπαχάμες, ενώ η κόρη του Πόλα Ντομπριάνσκι (Paula Dobrianski) ήταν Υφυπουργός για τη Δημοκρατία στην κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους. 

Ο Ντομπριάνσκι είναι αυτός που χρηματοδότησε ψεύτικες μελέτες επί δέκα χρόνια για να αλλάξει την πραγματικότητα και να κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν ότι το «Holodomor» (ο λιμός που έπληξε την Ουκρανία το 1932-33) είχε επίσης καταστρέψει και τη Ρωσία και το Καζακστάν. Είναι από τους πρωτεργάτες της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας που εργάστηκε για να πιστέψει ο κόσμος έναν από τους μεγαλύτερους μύθους της «μαύρης βίβλου του κομμουνισμού» ότι ο λιμός έγινε δια χειρός Στάλιν που τάχα είχε αποφασίσει να εξοντώσει τους Ουκρανούς...

Πιο πρόσφατα, το 2005, οι ΗΠΑ έκλεισαν τα μάτια τους στην αποκατάσταση του ναζισμού από την πρόεδρο της Λετονίας, Βάιρα Βίκε-Φραϊμπέργκα (Vaira Vike-Freiberga), με αντάλλαγμα την χαλύβδινη πίστη και τη σύνδεση της χώρας της στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το ιστορικό πλαίσιο της ναζιστικής ιστορίας και δράσης στην περιοχή, που όσο το φωτίζουμε, τόσο θα μας είναι ευκολότερο να έχουμε μεγαλύτερη γνώση και ευαισθητοποίηση για τα τρέχοντα γεγονότα στην Ουκρανία και στα δρώμενα της ουκρανικής ακροδεξιάς, που ήταν πρωταγωνίστρια μιας ακόμη φασιστικής αναγέννησης, χάρη στο πραξικόπημα του Μαϊντάν. 

Από τη σκόνη των ταραχών στους δρόμους του 2014, οι «περήφανοι» συνεχιστές της μπαντεριστικής παράδοσης, οι μαύρες οργανώσεις του ουκρανικού νεοναζισμού ανταγωνίζονται σκληρά για την πρωτοκαθεδρία στον επίδικο γαλαξία της ναζιφασιστικής ακροδεξιάς, σε μια διαφαινόμενη και ανησυχητική και συνεχώς αυξανόμενη κυριαρχία της σε όλους τους θεσμούς της χώρας. 

Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε μερικούς από αυτούς τους ακατανόμαστους δεσμούς μεταξύ της κυρίαρχης πολιτικής και του εθνικοσοσιαλιστικού υπόβαθρου στην Ουκρανία.

Οι νεοναζί του περιβόητου «Τάγματος Azov» (που πλέον έχει προβιβαστεί σε σύνταγμα με 2.500 εγγεγραμμένους), είναι ενσωματωμένοι στην ουκρανική Εθνοφρουρά.

Το ένοπλο σκέλος της οργάνωσης που είναι γνωστό ως «Κίνημα Αζόφ», έχει επικεφαλής τον ακροδεξιό πολιτικό και αρχηγό του πολιτικού κόμματος Εθνικό Σώμα («National Corps») και πρώην μέλος του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας, Αντρέι Μπιλέτσκι (Andriy Biletsky). 

Έτσι, έχουμε τη διασύνδεση στο μαύρο κίνημα, του «Τάγματος Azov» με το κόμμα «National Corps», μια ΜΚΟ το «Azov Civic Corps» και μια «National Militia», μια Εθνική Πολιτοφυλακή, που όλοι κατηγορούνται για την άσκηση πίεσης σε πολιτικούς κύκλους, μέσω περιπολιών και συγκρούσεων με την αστυνομία. 

Για έναν Δυτικό παρατηρητή θα μπορούσε επομένως να αντιμετωπιστεί σαν παράδοξη η έκβαση αυτών των ακραίων πρακτικών που καταγράφονται στη χώρα και εκτός νόμου: Όπως για παράδειγμα το γεγονός πως ο υπουργός Εσωτερικών της Ουκρανίας από το 2014 έως το 2021 Άρσεν Άβακοφ (Arsen Avakov) διόρισε τον Βαντίμ Τρόγιαν (Vladim Troyan) που ήταν Αναπληρωτής Επίτροπος του «Azov» σαν συνεργάτη του και λίγο αργότερα, σαν Αρχηγό της αστυνομίας του Κιέβου.

Η διαφθορά στην πρωτεύουσα είναι κυρίαρχη και δεν κρύβεται. Οι κεντρικές λεωφόροι είναι γεμάτες από Lexus, Mercedes, Jaguar, Porsche και αντίστοιχα πολυτελή αυτοκίνητα. Σοφέρ ανοίγουν τις πόρτες πανάκριβων αυτοκινήτων σε ισχυρούς επιχειρηματίες, δικαστές, πολιτικούς και τις εντυπωσιακές συνοδούς τους.

Την ίδια ώρα, ένας ακαδημαϊκός πλήρους απασχόλησης στο πανεπιστήμιο εισπράττει περίπου 200 δολάρια. Ένας γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο έχει μισθό 250 δολάρια, ενώ ο επίσημος μισθός βουλευτών και δικαστικών δεν ξεπερνά τα 300 δολάρια.

Στα σπίτια δύο εισαγγελέων του Κιέβου, των Oleksandr Korniyets και Volodymyr Shapakin, βρέθηκαν 65 διαμάντια, κοκαΐνη, όπλα και πάνω από μισό εκατομμύριο δολάρια.

Το σκάνδαλο μοιάζει να είναι η κορυφή μόνο ενός παγόβουνου. Το αποκάλυψαν δύο βοηθοί εισαγγελέα, οι οποίοι ανέλαβαν έπειτα από διαγωνισμό τις θέσεις δύο άλλων γενικών εισαγγελέων, των Vitaliy Yarema και Viktor Shokin.

Οι τελευταίοι δεν προχώρησαν ποτέ επί της ουσίας τις έρευνες για τις δολοφονίες που έγιναν κατά τη διάρκεια του «Euromaidan». Οι δύο νέοι «ενοχλητικοί» εισαγγελείς απολύθηκαν και μάλιστα άνοιξε εισαγγελική έρευνα εναντίον τους για παραβίαση του κώδικα δεοντολογίας.

Το «Azov», το οποίο έχει παραλάβει χρήματα, άνδρες, όπλα και οχήματα από τις ΗΠΑ από το 2016, λέει ότι θέλει να επανεξοπλίσει τη χώρα με πυρηνικά όπλα. 

Ο φύρερ τους ο Μπιλέτσκι  σκοπεύει να δημιουργήσει ένα έθνος βασισμένο αποκλειστικά στη «λευκή δύναμη», απαλλαγμένο από «το διεθνές σιωνιστικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο» που θα είναι ως εκ τούτου ικανό: «να ηγηθεί των λευκών φυλών του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία ενάντια στους Untermenschen*, δηλαδή τους Εβραίους». 

(*Untermenschen είναι μια ναζιστική έκφραση για όσους δεν ήταν «Άρειοι» δηλαδή για τους κατώτερους ανθρώπους, συνήθως ήταν Εβραίοι, Σλάβοι και Ρομά).

Αυτός ο αχαρακτήριστος τύπος τιμήθηκε με το ανώτατο μετάλλιο «Τάγμα Θάρρους» ΙΙΙ από τον πρώην Ουκρανό Πρόεδρο Ποροσένκο και προήχθη, το 2014, στον βαθμό του υπολοχαγού της αστυνομίας. 

Υπενθυμίζουμε ότι οι νεοναζί του «Τάγματος Azov» σε έναν φάκελο για τα εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) τον Απρίλιο του 2016 , κατηγορήθηκαν για: βασανιστήρια, για σωματική και ψυχική κακοποίηση, για επαναλαμβανόμενη και αδιάκριτη χρήση ηλεκτροσόκ, waterboarding (προσομοίωση πνιγμού), ασφυξία με πλαστικές σακούλες, βιασμούς και συνοπτικές εκτελέσεις.

Οι δεσμοί και η ανησυχητική διαπλοκή μεταξύ των ουκρανικών θεσμών και της νεοναζιστικής Δεξιάς, εν τω μεταξύ, συνεχίζονται και αναπτύσσονται, σε όλα τα επίπεδα. Το 2021, ο Ντμίτρο Γιάρος (Dmytro Yarosh), πρώην ηγέτης του «Δεξιού Τομέα» και πρώην Μέλος του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας, διορίστηκε σύμβουλος του γενικού διοικητή των δυνάμεων του ουκρανικού στρατού Βάλερι Ζαλούζνι (Valerii Zaluzhnyi) και την ίδια χρονιά, ο Ντμίτρι Κοτσουμπάιλο (Dmitry Kotsyubaylo), επίσης διοικητής του «Δεξιού Τομέα», έλαβε τον τίτλο του «Ήρωα της Ουκρανίας» από τον Πρόεδρο Ζελένσκι (φωτογραφία). 

Υπενθυμίζουμε ότι αυτή η μαύρη οργάνωση ανέλαβε με υπερηφάνεια την ευθύνη για τη σφαγή στο «Σπίτι των Συνδικάτων» της Οδησσού που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες αθώους που κάηκαν ζωντανοί ή ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου από τη ναζιστική αγριότητα τον Μάιο του 2014. 

Η ομάδα «C14», που ήταν η οργάνωση νεολαίας του «Svoboda»  και πρωταγωνιστής κατά τη διάρκεια των εγκλημάτων του Μαϊντάν όπως και της στρατιωτικής κατοχής των κεντρικών γραφείων του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Κίεβο, κατέληξε πρόσφατα σε συμφωνία με την κυβέρνηση της πρωτεύουσας που του επιτρέπει να δημιουργήσει μια «Δημοτική Φρουρά», πολιτοφυλακή με αποστολή να περιπολεί στους δρόμους. 

Ο δήμος του Κιέβου, λοιπόν, εμπιστεύεται σε μια αντιπροσωπεία μιας ανοιχτά ναζιστικής οργάνωσης τη δημόσια τάξη, μια ναζιστική οργάνωση ήδη πρωταγωνιστή πολυάριθμων πογκρόμ κατά Ρομά και με αρκετούς μαχητές μέλη της που κατηγορούνται για τη δολοφονία, το 2015, του αντιπολιτευόμενου δημοσιογράφου Όλες Μπούζινα (Oles Buzyna). Επίσης πολλές φωτογραφίες και βίντεο δείχνουν τη συμμετοχή του πρώην πρωθυπουργού Ολέξι Χόντσαρουκ (Oleksiy Honcharuk) και της υπουργού βετεράνων υποθέσεων Οκσάνα Κολιάδα (Oksana Koliada) σε εκδηλώσεις υπέρ των στρατιωτών που διοργανώθηκε από το C18.

Κλείνοντας υπενθυμίζουμε το πρόσφατο παρελθόν (που δεν αποδοκιμάστηκε ποτέ) του «ιστορικού» προέδρου του Ουκρανικού Κοινοβουλίου στη μετά το Μαϊντάν εποχή (2016-'19) τον Αντρίι Παρουμπίι (Andriy Paruby), συνιδρυτή και αρχηγού δύο νεοναζιστικών οργανώσεων: του «Ουκρανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος» που ήδη αναφέραμε και των «Πατριωτών της Ουκρανίας» με τον οποίο φωτογραφίζονταν και χαριεντίζονταν και έδιναν τα χέρια με χαμόγελο και πολλοί αυτοαποκαλούμενοι αντιφασίστες ευρωπαίοι πολιτικοί...

Έρευνα-Επιμέλεια-Μεταφράσεις:
Κωστής Αποστολόπουλος